Van Noord naar Zuid met veel water

Sinds ons laatste bericht zijn we vanuit het zuiden van het Zuidereiland naar het midden van het Noordereiland gereisd. Voor het gevoel lang geleden voeren we op een vroege ochtend door de Milford Sound, dat echter beter te typeren is als een fjord dan een sound. Het is een prachtige tocht door tijdens de laatste ijstijd uitgegroefde fjord. Onderweg kijk je tegen steile bergwanden op, vaar je langs watervallen, een paar zeeleeuwen en keer je op de open zee weer om. Koffie en een muffin maakten het plezier nog groter tijdens een best wel koude tocht.

Een dag later vertrokken we naar de Fox en de Franz Josef gletsjers. Een vreemde ervaring. Waar het bij de Milford Sound nog behoorlijk koud was, wordt het naarmate we naar het noorden reden steeds warmer en reden we door dichte inheemse bossen. Toch zijn het twee flinke gletsjers tussen al het groen.

Iets verder naar het noorden zijn we via Punakaiki, een partij geologisch apart gevormde rotsen, door de Buller Gorge gereden. Op de plaats van een voormalig goudzoekersdorp konden we kamperen en ons geluk beproeven in de naastgelegen rivier. Met succes! Het zal geen upgrade naar first class op de volgende vlucht kunnen bekostigen, maar desalniettemin een trots moment.

Vervolgens konden we gelukkig ons materiële leven van ons af schudden bij Shambhala tijdens de meditatiesessies in de ochtend. Het geheel ecologisch en spiritueel verantwoorde hippie nirvana retreat van John in Golden Bay. Golden Bay bleek trouwens in meer opzichten een prettige plek met wederom mooie wandeltochten en fijne stranden. Opnieuw naar een waterval en deze keer naar (nagenoeg) het meest noordelijke punt van het zuidereiland: Farewell Spit (na ‘Stinky Creek’ één van de meer romantische namen zoals bedacht door de vroege Engelsen).

Voorlopig hoogtepunt is echter het kayakken in Abel Tasman national park. Samen voeren we in een kayak op zee langs de kust van het park. Onderweg bezochten we gouden stranden en enkele eilanden met rouwdouwer gids Dane en (opnieuw) veel zeeleeuwen, maar dit keer van wel heel dichtbij. Tegen de avond werden we achtergelaten op het strand van Anchorage Bay waar we de nacht in het vooronder van de hostel-boot (HARRR!) in de baai hebben doorgebracht. Door simpelweg te zwaaien van het strand werden we opgepikt door de kapitein (met tatoeages en baard, zonder papegaai en houten been) in een rubber bootje, die later ook een prima BBQer bleek te zijn. Na een enigszins claustrofobische nacht liepen (trampen) we door de rest van het park terug naar mister Jucy.

De volgende mijlpaal in de reis volgde toen we door de veerboot in Wellington werden afgezet. Het is de hoofdstad van het land en onze eerste indruk van het Noordereiland.
Enkele verschillen zijn overduidelijk. Het is drukker dan op het zuidereiland. De invloed van de bewoners op het landschap is ook extremer. Onderweg zijn er tot aan de horizon kale heuvels zichtbaar met grazend vee. Of duizenden netjes in rijen geplante dennenbomen voor de houtkap, ten koste van de inheemse regenwouden. Anderzijds is hier wel veel meer cultuur te zien. De Maori bevolking concentreert zich vooral op het Noordereiland en ze laten je graag hun cultuur zien.

Eerst zijn we nog over de Whanganui gevaren in een kano. Een officiële ‘great walk’ van Nieuw Zeeland, ondanks dat je het per kano aflegt. Helaas hebben we slechts een fractie gedaan van de vijfdaagse tocht, maar de volledige tocht staat al voor de volgende reis naar Nieuw Zeeland op het lijstje.

Tijdens een bezoek aan het dorp dat eenvoudigweg Tewhakarewarewatangaoteopetauaawahiao heet, hebben we goed kennis gemaakt met de Maori cultuur in een dorp dat het leven heeft aangepast aan de heetwaterbronnen die door het hele gebied van Rotorua verspreid liggen.

Helaas is het niet alleen maar mooi weer hier. Eén van onze grote tramping tochten die wij hier willen doen, de Tongariro crossing, is nu niet mogelijk omdat het waait, regent en sneeuwt in de bergen. De crossing is een geweldig mooie dagtocht langs en over drie vulkanen (waaronder mount Doom [Lord of the Rings-muziekje]) met uitzicht op kraters en vulkanische meren. En alsof de goden er mee spelen is er nu ook verhoogde vulkanische activiteit in mount Ruapehu, een andere vulkaan van de crossing.

De komende dagen is het dus afwachten of het weer op zal klaren om alsnog de Tongariro crossing te lopen, springt Mariëlle uit een vliegtuig, wordt er ondergronds in autobanden rondgedobberd en zullen we kijken of we lang op een surfplank kunnen blijven staan.

Cheerio

flickr link voor meer foto's: http://www.flickr.com/photos/jeroen_ke/sets/72157626248182534/